“Bana Güven Anne!”
Çocuk 2-3 yaşına geldiğinde yemek yemek, giyinip soyunmak gibi bazı ihtiyaçlarını kendi başına yapmaya başlar. Kendine güveni artmıştır. Çocukluğa geçtiği bu dönemde hem kendi başına hareket etmek ister hem de birinci derecede bakım verenlerinden ayrılmak istemez. 2 yaş sendromu diye bilinen ergenlik sendromuna çok benzeyen bir döneme girer. Bu dönemde çocuk duygularını uçlarda ve yoğun olarak yaşar; bunu belli eder. Mutluluklarını da öfkelerini de yoğun olarak yansıtır. Fakat çok çabuk dağılıp, duyguları değişir. Dünyanın kendileri etrafında döndüğünü düşünür. Bencil tavırlar ve kendi dediklerini tutturmaları bu dönemin meşhur olaylarıdır.
“Senden Ayrılamıyorum”
Çocuk 2-3 yaşından itibaren kreş ve oyun parkı gibi sosyal ortamlarda akranlarıyla tanışmaya başlar. Bu yeni deneyim çocukta birinci dereceden bakım verenleriyle ayrılma kaygısı oluşturabilir. Yine huylarının değiştiği daha önce hiç yapmadığı yaramazlıkları yaptığı gözlemlenir. Aslında bütün huysuzluklar ve yaramazlıklar birinci derece yakınının onunla ilgilenmesini sağlamak içindir.
Bu süreçte çocuğun yaşadığı duygusal karmaşıklık ve büyüme kaygısı göz önüne alınarak ona yardımcı olmak gerekir. Yaşanan sorunlar karşısında anne ve babanın çocuğa devamlı kızması, seslerini yükseltmesi işe yaramayacaktır. Aksine ilk etapta çocuğu sakinleştirip, ilgisini başka yöne çevirmek krizi yönetmede iyi bir yöntemdir. Çocuk sakinleşince, onunla konuşmak işe yarayacaktır. 2-3 yaş çocuk psikolojisi döneminin kötü geçmesi çocukta davranışsal sorunlar görülmesine yol açabilir. Anne ve babanın sabırlı olup bu süreci iyi yönetmeleri çocuklarının gelişiminde ona yardımcı olabilir.